Fracturae talorum inter genera fracturarum in praxi clinica frequentissima numerantur. Exceptis quibusdam laesionibus rotationalibus gradus I/II et laesionibus abductionis, pleraeque fracturae talorum malleolum lateralem plerumque afficiunt. Fracturae malleoli lateralis Weber typi A/B syndesmosin tibiofibularem distalem stabilem typice efficiunt et bonam reductionem cum visualizatione directa a distali ad proximalem consequi possunt. Contra, fracturae malleoli lateralis typi C instabilitatem in malleolo laterali trans tres axes propter laesionem tibiofibularem distalem implicant, quae ad sex genera dislocationis ducere potest: abbreviationem/longitudinem, dilatationem/angustationem spatii tibiofibularis distalis, dislocationem anteriorem/posteriorem in plano sagittali, inclinationem medialem/lateralem in plano coronali, dislocationem rotationalem, et combinationes horum quinque generum dislocationis.
Multae investigationes priores demonstraverunt contractionem/elongationem aestimari posse per signi Dime, lineae Stenton, et anguli hiatus tibialis, inter alia, aestimationem. Dislocatio in planis coronalibus et sagittalibus bene aestimari potest per prospectus fluoroscopicos frontales et laterales; tamen, dislocatio rotationalis est difficillima ad intraoperative aestimandum.
Difficultas in aestimanda dislocatione rotationis praecipue manifesta est in reductione fibulae cum cochlea tibiofibularis distalis inseritur. Pleraque litteratura indicant post insertionem cochleae tibiofibularis distalis, reductionem malam 25%-50% fieri, quae ad malunionem et fixationem deformitatum fibularum ducit. Quidam eruditi usus aestimationum CT intraoperativarum consuetarum proposuerunt, sed hoc difficile in praxi adhibere potest. Ad hanc quaestionem solvendam, anno 2019, turma Professoris Zhang Shimin ex Nosocomio Yangpu cum Universitate Tongji affiliato articulum in periodico orthopaedico internationali *Injury* edidit, rationem proponens ad aestimandum utrum rotatio malleoli lateralis correcta sit per radiographiam intraoperativam. Litteraturae efficaciam clinicam significantem huius methodi referunt.
Fundamentum theoreticum huius methodi est hoc: in prospectu fluoroscopico talocruri, cortix parietis lateralis fossae malleolaris lateralis umbram claram, verticalem, densam ostendit, parallelam corticibus mediali et laterali malleoli lateralis, et ad mediam vel externam tertiam partem lineae cortices medialem et lateralem malleoli lateralis connectentis sita.
Illustratio visionis fluoroscopicae talocruralis ostendens relationem positionalem inter corticem parietis lateralis fossae malleolaris lateralis (linea b) et cortices mediales et laterales malleoli lateralis (lineae a et c). Typice, linea b sita est in tertia parte lineae externae inter lineas a et c.
Situs normalis malleoli lateralis, rotatio externa et rotatio interna diversas species imaginum in prospectu fluoroscopico producere possunt:
- Malleolus lateralis in positione normali rotatus**: Lineamenta malleoli lateralis normalis cum umbra corticali in pariete laterali fossae malleolaris lateralis, posita in linea tertia externa corticum medialis et lateralis malleoli lateralis.
Deformitas rotationis externae malleoli lateralis**: Linea malleoli lateralis "acuto foliata" apparet, umbra corticalis in fossa malleolari laterali evanescit, spatium tibiofibulare distale angustatur, linea Shenton discontinua et dispersa fit.
Deformitas rotationis internae malleoli lateralis: Lineamenta malleoli lateralis "cochlearis" apparet, umbra corticalis in fossa malleolaris laterali evanescit, et spatium tibiofibulare distale dilatatur.
Turma quinquaginta sex aegros cum fracturis malleolarum lateralium C-typi cum laesionibus syndesmosis tibiofibularis distalis coniunctis comprehendit, et methodum aestimationis supra dictam adhibuit. Examinationes tomographiae computatae postoperativae demonstraverunt quadraginta quattuor aegros reductionem anatomicam sine deformitatibus rotationis consecutum esse, dum duodecim aegroti deformitatem rotationis levem (minus quam 5°) experti sunt, cum septem casibus rotationis internae et quinque casibus rotationis externae. Nulli casus deformitatum rotationis externae moderatae (5-10°) vel severarum (maiores quam 10°) evenerunt.
Studia priora indicaverunt aestimationem reductionis fracturae malleolaris lateralis in tribus parametris Weberianis principalibus fundari posse: aequidistantia parallela inter superficies articulationis tibialis et astragalis, continuitate lineae Shenton, et signo Dime.
Malleoli lateralis imminutio mala res in praxi clinica pervulgata est. Dum longitudini restitutioni debita cura tribuitur, aequa cura rotationis corrigendae tribuenda est. Ut articulatio pondus ferens, quaevis malreductio talaris effectus catastrophicos in eius functionem habere potest. Creditur technicam fluoroscopicam intraoperativam a Professore Zhang Shimin propositam adiuvare posse ad accuratam reductionem fracturarum malleolarum lateralium typi C assequendam. Haec technica pretiosa referentia medicis in prima acie praebet.
Tempus publicationis: VI Maii, MMXXIV
